Tussen schuur en huis stond een eikje. Hooguit een jaar of 10-15 oud denken wij. Het boompje was bovenop een oude stronk gaan groeien en was omgeven door stoeptegels. Niet bepaald gunstige omstandigheden voor een boom. Voorlopig had het eikje nog kunnen blijven staan, maar als volwassen boom was het een probleem geworden naast het woonhuis. En eigenlijk is het stukje grond mooier en beter te gebruiken zonder die boom in het midden. Dus wat doe je dan. Toch maar kappen? Het eikje is niet moeders mooiste. Een gebroken tak. Een beetje scheef gegroeid. Wat kaal aan één kant.
Maar ik heb wat met dat eikje. Tijdens een vakantie in Zuid-Spanje kwamen we tijdens een wandeling een eeuwenoude soortgenoot tegen. De prachtige dikke stam, de oude kronkelige takken en de mooie dikke schorslaag waren indrukwekkend. Die eik stond als een huis. Zo'n eik wordt ons eikje waarschijnlijk nooit en ik zal het zeker niet mee gaan maken, maar toch. Het idee dat dit boompje die mogelijkheid heeft maakt dat ik hem niet zo maar wil kappen.
Uitgraven dan maar. Met goed advies van de buurman weten we de kluit uit de toch wel forse kuil te krijgen. Tegen onze verwachting in heeft de eik geen penwortel. Misschien omdat de stronk van de andere boom het tegenhield. Het eikje heeft nu een prachtige plek gekregen waar ie volop tot zijn recht komt. Mooie verse aarde, zonder tegels en met alle ruimte voor zijn kluit. Aan banden gelegd tegen de forse wind die hem nu nog zo omver blaast. Extra water voor de minimale wortels. Voorlopig is ons eikje nog kaal en hebben de takken voldoende energie van vorig jaar om knoppen uit te laten komen. Daarna gaat het er om spannen. Weten we hem in leven te houden? Heeft dit eikje voldoende kracht om hier nog jaren te gaan staan? We zullen het zien.
Een gedachte over “Duimen voor de eik”
Mooi al die beelden van jullie reis van niets naar iets.🥰