Een paar wandjes houden moedig stand

Op 1 november trokken we de deur van ons goeie ouwe huis aan de Meerbeekstraat voor het laatst achter ons dicht. Komende maanden zal de stacaravan ons onderdak bieden. Twee dagen later begint de sloop van de bouwval op ons landje. Al die maanden dat we hier rond liepen mocht de bouwval niet aangeraakt worden. Tenslotte werd het stuk grond mét huis aan ons verkocht. Maar nu is het eindelijk zo ver. 

De eerste dag is er van buitenaf weinig te zien. Er wordt met enige moeite een afgesloten tent in het huis gebouwd. Daarna kunnen de asbest plaatjes en scherven verwijderd worden uit een keuken en een slaapkamer. Een flinke ventilator die de asbest vezels uit de lucht moet filteren, staat een hele nacht in het duistere krot te zoemen. Een surrealistisch beeld. Op dag twee worden de platen aan de onderkant van de buitenmuren heel zorgvuldig uitgegraven. Mannen in blauwe pakken met maskers op doen het werk. Een buitendouche om daarna de vezels af te spoelen, een bak eronder om het water op te vangen. De balken achter die platen zien er piekfijn uit. Dat asbest was toch wel super spul. Jammer van de geniepige vezeltjes.

Vandaag, dag 3, was het grote sloopwerk aan de beurt. Opnieuw gebeurt het zorgvuldig met zakken en bakken voor de diverse materialen. De woonkamer is een terras geworden, de krantjes die ooit de wind tegen hielden tonen het nieuws van januari 1978, je kunt niet meer met de deur in huis vallen en het dak hangt in het midden gevaarlijk door. Maar de wandjes die nog staan laten zien wat ze waard zijn. Nog even en ze zullen ook het veld moeten ruimen. Vanuit de stacaravan kunnen we al stukjes van onze toekomstige horizon zien… 

Met dank aan onze buurman Nicholas voor de mooie foto's . Meer foto's van de ondergang van dit houten huisje zijn hier te vinden in zijn archief.